ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΝΕΑ «ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ»

Ολοένα και νέες πληροφορίες έρχονται στην επιφάνεια για αυτά που είπαν και έκαναν οι Αναστασιάδης και Κοτζιάς στα παρασκήνια του Κραν Μοντανα. Οι πληροφορίες αυτές όμως δεν είναι αναγκαίες για να μετρηθεί το μέγεθος της υπηρεσίας που πρόσφεραν στην οριστική, όπως φαίνεται, διχοτόμηση του νησιού.

Η απαίτηση τους να αποδεχθεί η τουρκική κυβέρνηση την κατάργηση κάθε επεμβατικού δικαιώματος της για να προχωρήσουν σε λύση, όταν χωρίς λύση η κάθε τουρκική κυβέρνηση διατηρεί ανέπαφα όλα της τα επεμβατικά δικαιώματα, το στρατό στο νησί και ότι κατέκτησε, μετατρέπει το ζήτημα στο μεγαλύτερο φιάσκο σε όλη την διάρκεια των διαπραγματεύσεων για λύση του Κυπριακού.

Επικαλούμενοι την ασφάλεια, έχουν οδηγήσει στο πιο ανασφαλές πλαίσιο που θα μπορούσε κάποιος να υπολογίσει. Αυτό δεν θα χρειαστεί περισσότερο από κάποιες μέρες ή εβδομάδες για να γίνει αισθητό. Μόλις η κυβέρνηση Αναστασιάδη κάνει την πρώτη κίνηση για εξόρυξη υδρογονανθράκων, θα φανούν οι διαστάσεις του φιάσκου σε όλο τους το μεγαλείο.

Η κυβέρνηση Ερτογάν δεν πρόκειται να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Και ειδικά στην περίπτωση που τα ΗΕ επιρρίψουν ευθύνες στην ε/κ πολιτική ηγεσία, θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πόσοι της διεθνούς διπλωματίας θα στηρίξουν το επιχείρημα μας ότι είμαστε κυρίαρχο κράτος και κάνουμε αυτό που θέλουμε και πόσοι αυτό που θα λέει η κυβέρνηση Ερτογάν, ότι οι υδρογονάνθρακες ανήκουν και στους τ/κ.

Τότε, μπροστά στις τουρκικές φρεγάτες, θα φανεί η τεράστια ανευθυνότητα τους και το πόσο κέρδισαν στο ζήτημα ασφάλειας των ελληνοκυπρίων.  

Ο Αναστασιάδης και η δεξιά φαίνεται να θάβουν οριστικά τις προοπτικές για μια άλλη Κύπρο, με μόνο κίνητρο την ικανοποίηση των εθνικιστών που θα τους επιτρέψει να συσπειρώσουν τον χώρο και να κλειδώσουν την επανεκλογή Αναστασιάδη. Και με αυτό σαν στόχο, αποκτά και λογική η τακτική τους στο Κραν Μοντανα.

Μόνο που όλα έχουν κάποια όρια. Το φιάσκο της διαπραγμάτευσης στο Κραν Μοντανά, σε συνδυασμό με τις στρατιωτικές δυνατότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας και το ρεζίλεμα που θα ακολουθησει όταν το ζήτημα πια θα είναι η αντιπαράθεση στρατιωτικής ισχύος, θα είναι τόσο μεγάλα που ο εθνικισμός στην Κύπρο μπορεί να υποστεί μια σημαντική ήττα.

Αυτό είναι πια αρκετά πιθανόν. Όμως η, όπως διαφαίνεται, καταβαράθρωση του εθνικού ζητήματος και η μετατροπή της πράσινης γραμμής σε «θερμά» σύνορα, βάζουν την Κύπρο σε μια άλλη εποχή.

Στην όξυνση και αποδιοργάνωση της κυπριακής κοινωνίας που έφερε η οικονομική κρίση, θα δώσει νέες διαστάσεις ο φόβος και η αβεβαιότητα πάνω στην οποία θα προσπαθούν να στήσουν ακόμα μεγαλύτερο παιγνίδι όλες οι πολιτικές δυνάμεις που έκτισαν καριέρες πάνω στον μακροχρόνιο.

Πιο ξεκάθαρα από ποτέ θα φαίνεται ότι η αριστερά είναι η πολιτική δύναμη, η μόνη πολιτική δύναμη, που έχει την δυνατότητα να αποτελέσει τροχοπέδη στον εθνικιστικό εκτροχιασμό της κοινωνίας και σε πολεμική σύγκρουση.

Πιο ξεκάθαρα από ποτέ θα διαφαίνεται ότι το κτίσιμο μετώπου με την τουρκοκυπριακή αριστερά, ακόμα και με την διατήρηση του διαχωρισμού, θα είναι χωρίς υποκατάστατο.
Αυτό το μέτωπο θα μπορεί εύκολα να καταλήξει σε κοινή πρόταση πάνω σε όλα τα ζητήματα που σήμερα αποτελούν «αξεπέραστες» διαφορές, σε πρόταση λύσης του εθνικού ζητήματος. Και να κερδίσει πραγματική στήριξη και να κινητοποιήσει τις μάζες.

Αυτό το μέτωπο θα πρέπει να αποταθεί και στην Ευρωπαϊκή Αριστερά, σε όλα τα Ευρωπαϊκά εργατικά κόμματα για να ζητήσει την στήριξη του προγράμματος του. Μια στήριξη που αν κέρδιζε σε πρώτη φάση έστω και μόνο από το Εργατικό Κόμμα Βρετανίας της εποχής Κόρμπν, θα άνοιγε νέες πραγματικές δυνατότητες.

Σωτήρης Βλάχος
21 Ιουλίου 2017